کلبه آرامش

باز دل دادی ای دلِ بیچاره؛ باز هم اشتباه چرا می لرزی درون سینه اَم با هر نگاه رفت و گفت بر نمی گردد دوباره پیشِ من گفت و رفت اما نگفت چرا؛ به کدامین گناه   رفت و رفت خورشیدِ روزگارِ من خزان شد با رفتنش بهار من کاش فقط می دانست که دوستش داشتم پر پر نمی کرد لاله ای را که در قلبم کاشتم باغی از یاس و نرگس آراسته بودم دیوانی از شعر و غزل سروده بودم رنگین کمان را به خانه نشانده بودم بلبل عشق را به رهایی رسانده بودم اما... عشق و شعر و شکوه دلم را ندید آمد و گفت و رفت و عشقم را ندید دیوار و سقف بود ولی خانه خانه نبود خانه ای که با عطر نگاهش ویرانه نبود دیدی ای دل ساده م کلبه آرامش...

گویند به کامِ عاشقان است جهان چرا نمی گذرد برایم بی تو این زمان ثانیه ها تکرارِ واژهِ درد هایِ بی تو اَند کاش بگرید مثل من؛ تمامِ این آسمان تو بودی و من بودم قدر ناشناس کاش نبودم اینقدر بی احساس بی تو برایم خورشید در سایه است غم به جایِ تو با من همسایه است این روزها حالِ من هم مثل پاییز شده روزم مثل شب تاریک و غم انگیز شده این روزها من و تنهایی همدم یکدیگریم در جنگِ نبودنت؛ من و خیالت همسنگریم اقیانوس عشقم بی تو مرداب شده آشیانه عشقمان بی تو خراب شده جایِ پایت خالیست میان هوای خانه بیا تا گلستان شود با تو این ویرانه حالا خوب می فهمم تو بودی دلیل خوشبختی کلبه آرامش...